W oczekiwaniu na "niewiadomo co"

Mijały dni, miesiące i pory roku. Przestałam się miotać. Szukać na siłę pomysłu na moje wiejskie życie. Chciałam domu na wsi - mam, chciałam być wolna od pracy na etacie – jestem wolna. Poddałam się rytmowi pór roku. Założyłam ogródki. Serce moje przywiązane było bardziej do kwitnącego przedogródka niż do ogrodu kuchennego schowanego w głębi posesji. Przyznaję, grzebanie w ziemi nigdy mnie zbytnio nie pociągało, ale od czegoś trzeba było zacząć. Lubię rośliny, co to same rosną siłą swej woli. Ale jak to nowicjuszka nakupowałam roślin, kwiatów, krzewów, które potrzebują porządnej pielęgnacji i dobrej ziemi. A ziemia u nas piaszczysta, latem brakowało nawet wody w studniach i była dowożona beczkowozem. Wodociągu jeszcze nie było. O podlewaniu można było zapomnieć. A deszcz nie padał tygodniami. Rośliny moje nie dały rady. Następnej wiosny okazało się, że i z cebulowych tzw. „nici”, zjadły je nornice, a to, czego nie zjadły wymarzło. Pomyślałam sobie no dobrze, nie znam się, ale nie dam się. Musi mi coś w tym ogródku zakwitnąć. Czasu miałam dużo, jeździłam na rowerze na wycieczki, chodziłam na długie spacery z moją sunią. Przyjrzałam się więc łąkom, rowom, ugorom i zaprosiłam do siebie naparstnice do cienia, dziewanny różne na słońce, topinambur, który rośnie zawsze i wszędzie i ciągle, nawet tam, gdzie nie powinien, rudbekię nagą, marcinki wszelakie, różę dziką i rugosę, wszędobylską miętę i piołun. I to był strzał w dziesiątkę. Wreszcie coś mi rosło i kwitło, i samo rozsiewało. A moja już zmarła sąsiadka-staruszka przychodziła do mnie na herbatę i mówiła: dziecko, jak to dobrze, żeś ten piołun przytargała. Ja odkąd tu przyszła po wojnie, nie widziała piołunu, a tak lubię, a u ciebie łany”. Piołun lubię, mam nawet ziółko w poduszce pod głową. Teraz nie mam go zbyt dużo, bo lubią go też owce. I tak sobie żyłam z dnia na dzień, bez pospiechu i stresu. Spędzałam z każdym miesiącem jeden dzień dłużej na wsi w tygodniu. Aż się zorientowałam, że w mieście jestem gościem i tak się jakoś układa, że wracam na noc do domu. A czwartej wiosny od „uwolnienia” (tak, tak, trochę to trwało) byłam gotowa. Gotowa na i wolna do. Owce przybywajcie!