A dalej było tak

Jak już zostałam panią na włościach to ogarnęła mnie nieopisana radość. Nie mogłam się doczekać spotkania z domem, teraz już moim naprawdę. Już meblowałam go w wyobraźni, szyłam poszewki na poduszki, serwetki i obrusy. Rozkładałam utkane z gałganków chodniki i siedziałam w fotelu przy kominku popijając czerwone wino. Szybko okazało się, że zanim będę się mogła wnętrzarsko i winiarsko realizować, upłynie nieco czasu. Dom potrzebował gruntownej renowacji i niewielkiej rozbudowy. Ze starego domu zostały tylko ściany zewnętrzne, belki stropowe (niektóre znacznie nadjedzone przez spuszczele), parapety przy trzech oknach, bo tylko tyle miał nasz dom na parterze otworów okiennych, schody do piwnicy, drzwi z ganku do wnętrza domu (nadjedzone przez kołatki czy może też spuszczele), kafle piecowe, z których powstał piec kuchenny („angielka” niestety oddała ducha i nie dało się jej uratować). . Sprawy urzędowe załatwiano nam prawie „ od ręki”, szybko i życzliwie. Za to cenię urzędników w mojej gminie, i w powiecie, bo tak jest do dziś.

Z remontem nie spieszyliśmy się zbytnio, bo w tzw. międzyczasie najpierw ja, a potem mąż, wylądowaliśmy na jakiś czas znów za różnymi granicami. Ja trafiłam do kraju obfitującego w owce. I wtedy powrócił sen o rogatych, choć te pasące się wzdłuż i w poprzek zielonej wyspy rogate nie były. Wiedziałam, że te owce w końcu mnie dopadną. Czy chcę, czy nie. Postanowiłam zatem dobrze się na nasze spotkanie przygotować. Poczytać, popytać i pooglądać. Jak postanowiłam, tak zrobiłam.

Dom i wieś stały się moją obsesją. Każdą wolną chwilę spędzałam na wsi. Coraz wcześniej wyjeżdżałam z miasta, coraz później wracałam. Zrezygnowałam z urlopu na rzecz wolnych piątków w ciągu całego roku, bo wtedy już w czwartek byłam w domu. Przemyśliwałam nad sposobem eleganckiego „porzucenia” pracy, ale nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. W końcu mój Anioł Stróż dogadał się z Panem Bogiem i pomogli mi wywinąć się skutecznie ze szponów biznesu i pracoholizmu . Pewnego pięknego ranka prosto znad pięknego i nowoczesnego biurka w jeszcze piękniejszym biurowcu trafiłam do karetki i na sygnale powieźli mnie do szpitala. Tak zakończyłam karierę businesswoman. Jak kończyć , to z hukiem. Mogłam więc bez skrupułów zrezygnować z pracy z powodów zdrowotnych, co też po półrocznej rekonwalescencji uczyniłam. W tym nieszczęściu miałam szczęście, bo przecież zakończenie mogłoby być zgoła inne. Postanowiłam skorzystać z szansy i zacząć naprawdę nowe życie. C.d.n.

Pozdrawiam zaglądających