Jak zostałam producentem rolnym

Gdy dotarłyśmy do zagrody pasterza wrota były już otwarte na oścież. Owce weszły posłusznie na podwórze, trochę zdziwione, że tak w środku dnia je tu zaproszono. Pozostało nam tylko złapać cztery, bo tyle mogłam wziąć do samochodu. Ale jak tu wybierać, kiedy wszystkie mi się podobały. Postanowiłam nie wybierać. Którą złapiemy, będzie moja. Pasterz zaproponował mi jedną mamę z jagnięciem, jeśli chcę. Chciałam, jak najbardziej. Ale złapanie dzikiego, jednodniowego jagnięcia, nie jest sprawą łatwą. Po wielu niepowodzeniach i lądowaniu w piachu podwórza, udało się pasterzowi chwycić czarnego diabełka, który chwilę później zameczał żałośnie wzywając matkę. Ta zjawiła się natychmiast patrząc na nas z wyrzutem i tupiąc przy tym groźnie swą niezwykle smukłą i zgrabną owczą nogą (możecie przyjrzeć się nóżce, bo ta mama to Lea). Pasterz sprawnie chwycił ją za spore rogi i przytrzymał, a my z zaklinaczką odprowadziłyśmy ją do krowiej obórki, która stała się prowizoryczną stacją przeładunkową. Mama z dzieckiem była już nasza. Jeszcze tylko trzy owieczki i jedziemy do domu, pomyślałam. Mimo zwinności i szybkości pasterza i mojej nieudolnej, ale jednak pomocy, nie udawało nam się złapać ani jednej. Zaklinaczka także próbowała swych mocy. Na próżno. Owce nie chciały dać się złapać. Pasterz i żona pasterza postanowili sięgnąć po swą ostateczną broń i przynieśli suchy chleb w wiaderku. Owce, podobnie jak kozy, uwielbiają suchy chleb. Jako przynęta sprawdza się znakomicie. Po chwili mieliśmy już 4 owce i jagnię. Operacja została zakończona pomyślnie. Mogłam więc wracać do domu. Owce siedziały grzecznie w samochodzie, a ja regulowałam należności finansowe i gdy już myślałam, że mogę spokojnie wsiadać i ruszać, pasterz poprosił mnie jeszcze o podpisanie takiego niewielkiego formularza i podanie numeru gospodarstwa.

- Numer gospodarstwa? Jaki numer? Numer domu? – zapytałam zdziwiona.

-Nie, numer gospodarstwa albo numer siedziby stada – odrzekł pasterz nie przeczuwając, że sprawy się właśnie nieźle komplikują.

- Nie mam numeru gospodarstwa. A w ogóle to nie mam pojęcia o co chodzi – odrzekłam nieco już przestraszona.

-W takim razie owce wysiadają . Nie mogę ich sprzedać komuś, kto nie jest zarejestrowanym producentem rolnym – on mi na to.

-Nie, to nie może być prawda. Ja nie wracam bez tych owiec. Pan mi ich już nie może zabrać.

Postanowiłam, że jeśli będzie trzeba wsiadam , odpalam auto i uciekam. Staliśmy tak chwilę. Potem usiedliśmy przed domem na ławce. Zaklinaczka przyniosła herbatę i ich własny miód wrzosowy. Poprosiłam o wyjaśnienie, o co chodzi z tym numerem, siedzibą, z tym producentem rolnym i tym świstkiem papieru w dwóch egzemplarzach. Pasterz wyjaśnił mi, że sprzedaż zwierząt zarejestrowanych (a zarejestrowane muszą być wszystkie przeżuwacze) osobie nie będącej producentem rolnym jest prawnie zabronione, nielegalne i podlega karze. I on tego zrobić nie może, bo ma zbyt wiele do stracenia.

-A czy ja mogę być takim producentem? – spytałam z nadzieją w głosie.

-Oczywiście. Musi pani się tylko w swojej agencji rolnej zarejestrować.

Pasterz dokładnie wyjaśnił mi co i jak powinnam zrobić. Obiecałam mu, że następnego dnia rano udam się do biura agencji i wystąpię z wnioskiem o nadanie numeru dla gospodarstwa i siedziby stada, i że do niego niezwłocznie zadzwonię i ten numer przekażę. Pasterz nie mówiąc ani słowa wypełnił druki i dał mi do podpisu jeden, sam podpisując drugi. Pusta została tylko rubryczka z numerem gospodarstwa, do którego udają się zwierzęta i ta z datą sprzedaży. Piliśmy herbatę w milczeniu. Pasterz dał mi jeden egzemplarz formularza, ten ze swoim podpisem, a zatrzymał ten z moim. Niech pani jedzie bezpiecznie do domu. Mam nadzieję, że mnie pani nie zawiedzie.

Nie zawiodę i dziękuję – odpowiedziałam i pożegnałam się z zaklinaczką owiec i pasterzem.

Tak jak nie mogłam trafić pod właściwy adres przyjeżdżając, tak zgubiłam się wyjeżdżając. W końcu jakaś dobra dusza wskazała mi właściwą drogę. Do domu dotarłam o zmroku. Owce dobrze zniosły podróż, ale z moim małym stadkiem nie chciały się bratać. Byłam bardzo zmęczona i głodna, ale cieszyłam się z moich nowych owiec. Zadzwoniłam do męża, który już się niepokoił, bo nie dawałam przez cały dzień znaku życia. On nie wiedział, że wybrałam się na owczarskie zakupy. O planach zakupu oczywiście wiedział, ale nie mówiłam, że jadę natychmiast. Spałam snem sprawiedliwego i choć w zasadzie nie używam budzika, tego ranka dźwięk dzwonka wyrwał mnie z błogiego snu. Pobiegłam do zwierząt, które już pasły się razem, nalałam im świeżej wody i wróciłam, aby przygotować się do drogi po numer producenta.

Pisałam wcześniej, że mam jak najlepsze zdanie o urzędnikach gminnych i powiatowych. Mam je do dziś, ale urzędnicy z naszego oddziału agencji modernizacji i restrukturyzacji (przynajmniej w początkach naszej znajomości) to zupełnie inna bajka. Dość powiedzieć, że była awantura, prośby i groźby. Ja przyjechałam załatwić sprawę i bez numeru nie zamierzałam wyjeżdżać. Oni mieli inne plany i wymyślali przeróżne „przeszkody” w otrzymaniu numeru tego dnia. A to miałam konto, według nich, nie w tym banku, a to nie miałam poświadczenia, że to konto w tym banku mam, a to nie było szefowej, a ona musi podpisać postanowienie o nadaniu numeru i takie różne, bardzo ważne wymówki. Cóż, konto mogę mieć, gdzie chcę, w ciągu 15 minut przyszedł faks z potwierdzeniem, że mam konto tam, gdzie mam, a pani szefowa nie jest nam dziś do niczego potrzebna, bo ja potrzebuję tylko numer, a dokument potwierdzający nadanie tegoż numeru nie jest mi dziś do niczego potrzebny – argumentowałam. Dziad swoje, baba swoje. W końcu odmówiłam opuszczenia biura bez numeru. Grozili policją. Ja dwiema lokalnymi gazetami i telewizją regionalną. Chyba poskutkowało, bo za jakiś czas podano mi numer gospodarstwa. Potwierdzenie miałam otrzymać pocztą lub przyjechać. Powiedziałam, że przyjadę, bo będę rejestrować zwierzęta więc niech się z tą pocztą nie fatygują. Miałam z dziadem tym samym jeszcze jedno przejście , ale teraz mogę powiedzieć, że jestem zadowolona ze współpracy z pracownikami naszej ARiMR.

Po powrocie do domu zadzwoniłam do pasterza podając numer gospodarstwa i umówiłam się na ponowne spotkanie. Tydzień później przywiozłam następne trzy owce. Tym razem już lege artis. Dokonałam zakupu jako zarejestrowana producentka rolna.

Pozdrawiam odwiedzających