Zaklinaczka owiec

Żona pasterza, szczupła, niepozorna kobieta, nie sprawiała wrażenia, że posiada jakieś moce tajemne, które pozwolą jej namówić to rogate stado do powrotu. Widoczne w oddali owce wyglądały naprawdę niesamowicie pięknie w promieniach jesiennego słońca. Widziałam już wiele stad owczych, mniej lub bardziej licznych, w promieniach słońca, we mgle, w deszczu i podczas burzy, ale to zachwyciło mnie szczególnie. Czułam się tak, jakbym znalazła moje zaginione zwierzęta, jak pasterz odnajdujący swoje własne owce. Odczułam dziwną ulgę pomieszaną z radością. Ucieszyłam się, jak dziecko, co tu kryć. I wcale tej radości przed pasterzem nie ukrywałam. W ogromnym skrócie opowiedziałam mu o moim szukaniu owiec ze snu, i o tym że ich znaleźć nie mogłam. Nie wyglądał na zdziwionego. Rozmawialiśmy sobie jeszcze jakiś czas siedząc w samochodzie, podczas gdy zaklinaczka zmierzała spokojnym krokiem w kierunku owiec, których z każdą chwilą robiło się jakby więcej. Wynurzały się kolejne, z jakimiś trawami i liśćmi zaplatanymi w runo. Prawie tak, jak to wyobraziła sobie M., w swoim komentarzu do poprzedniego odcinka. Chciałam koniecznie dowiedzieć się od pasterza, co zrobi jego żona. Pasterz powiedział, że „ coś im już tam powie, aby wróciły”. Czekałam w napięciu na rozwój wypadków. Parę lat temu widziałam jak na "zielonej wyspie" podczas zaganiania stada w pożądanym kierunku, przy porównywalnej ilości owiec, pracowało kilka osób z gwizdkami i 4 psiaki border collie. A tu żadnych psów, gwizdków, tylko drobna blondynka w dżinsach i białym sweterku. Drobna i niepozorna, ale czarodziejka, nie miałam wątpliwości. Postała z owcami chwilę, klaskała w dłonie i coś rzeczywiście do nich mówiła, a one najwyraźniej rozumiejąc o co chodzi, zaczęły sprawnie formować szyk i ruszyły z miejsca. I szły tak spokojnie obok zaklinaczki owiec w naszym kierunku. Wysiadłam z samochodu, aby poczekać na żonę pasterza, a on odjechał, aby zrobić miejsce owcom, bo droga był bardzo wąska.

Po chwili szłyśmy już razem. Zaklinaczka owiec, ja i stado. Patrząc na dorosłe owce i biegnące wśród nich maleńkie jagnięta byłam jak urzeczona. Myślałam –Boże czy ja też kiedyś będę potrafiła rozmawiać z moimi tak, żeby wiedziały co powinny zrobić. Czy to jest w ogóle możliwe? Czy te, które chciałabym zabrać do siebie, będą się u mnie dobrze czuły? Czy w ogóle wolno mi je zabierać? Pytania bez odpowiedzi przelatywały mi przez głowę. Szłyśmy więc niespiesznie, a ja podziwiając to malownicze stado, pomyślałam, że na paru owcach to się u mnie jednak nie skończy. Tamtego wrześniowego dnia, idąc najpierw obok, a potem już jakby w stadzie, zapragnęłam mieć dużo owiec (na moją miarę oczywiście). Tak, chciałam zostać zaklinaczką. To było to, na co tak długo czekałam. Nie hodowczynią owiec, nie właścicielką owiec, ale pasterzem i prawdziwą zaklinaczką owiec.

Pozdrawiam odwiedzających