W poszukiwaniu rogatych owiec

Morycek z wyką w młodniku
Rachela na pierwszym planie, potem Antonina i Sara (ale o niej kiedy indziej)

Jak już zdecydowaliśmy się na owce, zaczęłam działać czyli szukać ogłoszeń o sprzedaży wrzosówek i dzwonić pod niezliczone numery telefonów. Dziś jeszcze na wspomnienie moich telefonicznych konwersacji uśmiecham się. Zapewne niektórzy moi rozmówcy uznali mnie za niespełna rozumu. Pierwsze moje pytanie, po upewnieniu się, że dodzwoniłam się właściwie i ogłoszenie jest aktualne, dotyczyło… oczywiście rogów, jakżeby inaczej. I tu najczęściej zapadała krótka cisza.

- Czy owce, które Pan sprzedaje mają rogi? Cisza…

-No jak to rogi? No, mają.

-Ale czy te rogi to mają dziewczyny, tzn. samice?

- Samice? Coś pani, barany to mają rogi.

-A samiczki, maciorki (tu rzuciłam fachowy termin, żeby sobie nie myślał) nie mają żadnych, choćby malutkich?

- Nie, nie mają.

-To ja bardzo dziękuję za rozmowę, bo szukam owiec z rogami.

I tak wiele razy. Żadnych rogatych. Postanowiłam zacząć więc od kolorów.

-Dzień dobry, chciałabym kupić parę owiec wrzosówek. Jaki kolor runa mają pańskie owce?

-Są siwe.

-Siwe czyli szare?

-Szare.

-Jasnoszare, ciemnoszare, antracytowe, szare szare czy szare czarne czy brązowoszare, jak szare?

-Szare to szare, czego pani właściwie chce.

Miałam dość. Niczego nie mogłam się dowiedzieć. O kolor oczu postanowiłam już nie pytać, choć to wskazówka ważna jest w związku z dziedziczeniem koloru, ale nie sądzę, abym pytając o kolor oczu owiec znalazła zrozumienie po drugiej stronie.

Przyjdzie mi kupić jakiekolwiek, pomyślałam. Zdaję się na los. Zadzwoniłam ostatni raz. Odebrał kobiecy głos. Ja od początku. Czy ma owce do sprzedania, itd. Ona, że ma, ale nie ona tylko taki znajomy starszy pan. Czy mają rogi, pytam. Mają, a jakże. A czy są kolorowe, tzn. i szare, i czarne i brązowe na przykład. Pani ochoczo potwierdziła, że mają przeróżne kolory. Umówiłam się więc z panią, że jutro przyjadę pod podany adres po owieczki, pani obiecała przekazać tę informację sprzedającemu. Byłam szczęśliwa, że wreszcie je znalazłam. Wieść rozniosła się po wsi, że ja naprawdę jutro kupuję owce. Jedni pukali się w głowę, inni mrugali porozumiewawczo okiem. Rano przyszedł sąsiad zapytać, czy mógłby ze mną się po te owce przejechać. Czemu nie. Inaczej jechałabym sama. A tak pojechaliśmy we dwoje. Na miejscu okazało się, że są do sprzedania wrzosówki, ale takie jakieś całkiem nie takie. Właściciel stada -starszy i bardzo sympatyczny pan - ucieszył się serdecznie na nasz widok. Spojrzeliśmy sobie w oczy i on chyba dostrzegł w nich przerażenie i chęć natychmiastowej ucieczki. Popatrzył tak smutno i powiedział „to dobre i kochane owce”. No masz. Żaden z tych hodowców, z którymi rozmawiałam, nie mówił tak o swoich zwierzętach. A tu dobre i kochane. I co ja miałam wtedy zrobić. Rogate czy nie, kolorowe czy szare moje będą one, bez dwóch zdań. Powiedziałam, że w takim razie zabieram dwie. Pan poszedł po nie. Pierwsza, którą przyprowadził była tak brzydka, że pomyślałam, że zwariowałam, kupując ją. Rogi miała symboliczne, była białoszara. Ale tak patrzyła na mnie, jak ten jej pasterz. Pogłaskałam ją i nazwałam Rachel, co znaczy po hebrajsku owieczka albo jagnię, druga była niewiele ładniejsza, ale miała całkiem ładne szare runo. To Antonina (to imię nadał mąż). To moje pierwsze owieczki. Tydzień później dołączył do nich Moryc, półroczny baranek.

Rachelą cieszyłam się krótko. Dwa tygodnie później przewróciła się na łące i odeszła do krainy wiecznie zielonych pastwisk, prawdopodobnie był to zawał serca, a ona była w swej pierwszej ciąży. Byłam zdruzgotana. Nie mogłam się z tym pogodzić, ryczałam jak bóbr kilka dni. Na takie przeżycia nie byłam przygotowana, nie chciałam być.

Początek mojej pasterskiej przygody, jak widzicie, to radość i smutek. I tak już będzie.

Antonina zaś, jakby na pocieszenie dla mnie, postanowiła zostać rogatą owcą i zaczęły jej rosnąć rogi.