Ab ovo

Ponad rok temu napisałam o Domu Ostatnim i zamilkłam. Taka ze mnie blogerka... Nawet zdjęć mam niewiele tak z początku „naszego związku” z domem, jak i z jego ponad rocznej naprawy. Tak, to co tu robimy, to naprawianie starego wiejskiego domu sporych rozmiarów. Żadnych spektakularnych prac, przebudów, materiałów, pomysłów, rozwiązań ani nowoczesnych technologii. Używamy do napraw jedynie wapna, wody i piasku o różnej granulacji. Zarówno tynki, jak i wylewki są wapienne, bez folii , styropianu, etc. Ściany malowane są wapnem. Drewno też  póki co jest „tutejsze”.

Dom zbudowano kilkaset lat temu z piaskowca, cegły, drewna. W części mieszkalnej jest podpiwniczony, poza tym nie ma fundamentów. Niektóre fazy rozwoju domu są czytelne, ale nie na wszystkie pytania jesteśmy w stanie znaleźć odpowiedź. Pewnych tajemnic nam nie ujawni i z tym się godzimy.

W naszym domu nie zostało nic wartościowego, rozebrano piece kaflowe (ostał się jeden), zabrano też kilka ładnych przedwojennych mebli , które widzieliśmy oglądając dom parę tygodni wcześniej. Czekały na nas za to niezliczone ilości śmieci, meble na wysoki połysk z lat siedemdziesiątych, stare szmaty, niewyobrażalne ilości słoików i butelek, pojedyncze buty, tony kurzu i plew, dziurawe sufity...

Jeśli uda się wreszcie uzyskać dostęp do dokumentów, które mają się podobno  znajdować w Muzeum Archidiecezjalnym we Wrocławiu (przenosiny do nowego budynku), uda się być może czegoś ciekawego dowiedzieć o historii domu i jego mieszkańcach.  Na razie znamy  jego dziewiętnastowiecznych  i dwudziestowiecznych właścicieli. Mamy parę dokumentów i zdjęć. Trochę ułamków ceramiki, parę naczyń i sprzętów rolniczych. W tym względzie dom okazał się łaskawy i pozwolił odnaleźć wśród sterty śmieci i szpargałów prawdziwe perełki.

A teraz trochę poopowiadam. 

Po podpisaniu aktu notarialnego 11 kwietnia ubiegłego roku pojechaliśmy do naszego „nowego domu”. To była środa. Poszliśmy na wiosenny spacer po łąkach i lesie, które kupiliśmy razem z domem.  Już wtedy czułam się u siebie, jakbym tam mieszkała od lat. Ktoś kiedyś powiedział, że mam korzenie w doniczce. Tak chyba jest, a to wiele ułatwia. Zostawiliśmy wtedy trochę maneli, wypiliśmy kawę pod orzechem (na tę okoliczność przywiozłam stół ogrodowy,i krzesła dwa oraz filiżanki, kawiarkę, maszynkę elektryczną, obrus, dzbanuszek na bukiecik ziarnopłonu) i wróciliśmy do naszych zwierząt i domu już nienaszego w Dolinie.  

W czwartek  znów siedzieliśmy pod orzechem po zachodniej stronie domu podziwiając górę naprzeciw, kolacje jedliśmy  już w Dolinie. W piątek powtórka, jednak kawa wypita została pod drugim orzechem, po wschodniej stronie.

W sobotę przyjechała pierwsza ciężarówka  z  dobytkiem i ja około południa z porcelaną. Zamierzałam zostać tydzień, aby pozałatwiać sprawy urzędowe i  posprzątać trochę, aby mieć gdzie przechować nasz dobytek, pogadać z domem, by wiedzieć co i jak i od czego zacząć.

Po obiedzie Pasterz pojechał z powrotem do naszych zwierząt a ja udałam się z wizytą do I., która była pierwszą osobą, której powiedziałam o sprzedaży domu w Dolinie i kupnie nowego w Wąwozie. Teraz byłyśmy prawie sąsiadkami, tak jak sobie marzyłyśmy.  I. mieszka niedaleko, nieco ponad 20 km ode mnie.  Po powrocie od I. zostałam już sam na sam z domem.

Przygotowałam sobie pokój, który od tego dnia jest naszym miejscem do spania, był też jednocześnie przez jakiś czas miejscem do pracy Pasterza.

Musiałam też wyczarować sobie miejsce do mycia albowiem w domu nie było ani łazienki, ani toalety.

Nie było też ogrzewania, szyb w niektórych oknach, ani prawdziwych drzwi, podłóg na parterze ( zgniły pokryte kilkoma warstwami linoleum z różnych epok), prądu w większości pomieszczeń. Instalacja elektryczna pamiętała czasy Brunona R., ostatniego przedwojennego właściciela. Tynk wapienny odpadał wielkimi płatami.  Dom przez kilka lat był niezamieszkały i zamknięty.  Taki opuszczony i już niekochany, niepotrzebny.  Ale jeszcze z szansą na nowe życie. Nie wszystkie wszak takiej szansy doczekały. Szkoda mi zawsze opuszczonych domów. W marzeniach wszystkie te sieroty adoptuję i naprawiam, a w prawdziwym życiu to dopiero drugi dom, któremu chcemy pomóc wrócić „do żywych”.

Herakles miał jeden dzień na uprzątnięcie stajni Augiasza, ja aż tydzień. Udało mi się przysposobić dom i pomieszczenie w budynku gospodarczym na tyle, aby za dwa tygodnie przeprowadzić się  już na dobre, ze zwierzętami. 

Wcześniej jednak mieli przyjechać koledzy, by grodzić pastwiska . Trzeba im było zapewnić wikt i opierunek. W poniedziałek dotarła toaleta kompostowa, czyli trochę udoskonalona sławojka, we wtorek kilometr siatki leśnej, w środę słupki olchowe. Miałam też już pierwszych gości. Trzy tygodnie w sumie trwało takie życie w rozkroku. Maj spędzałam już w Wąwozie, choć jeszcze do Doliny jeździłam ze względu na prowadzone tam zajęcia dla dzieci.

Pozdrawiam serdecznie Czytających