Ani słowa o owcach

Dziś niespodziankę Wam zgotowałam. Nie będzie nic o owcach na owczym blogu. Trochę o Owcy jednak się dowiecie. Tak jubileuszowo. A jubileusz to dla niej wyjątkowy. 

28 listopada w szpitalu przy ul. Dyrekcyjnej we Wrocławiu przyszłam na świat pięćdziesiąt lat temu. Z matki, która „w ogóle nie czuła poezji” i z ojca, który poezję poczuł całym swym jestestwem,  gdy nieczuła nań żona zmuszona była obcęgami wyjąć gwóźdź i uwolnić palec mężowski przybity do deski, podczas budowy klatki dla królików w ogrodzie dziadków (króliki były moje, dostałam w prezencie). Nie pierwszy  raz i nie ostatni, kochająca prozę żona, ratowała z opresji miłośnika jambów i heksametrów. Mama moja zanim poznała ojca jeździła na motorze i na nartach, skakała na spadochronie,  grała na skrzypcach i świetnie tańczyła. Ojciec był zupełnie z innej bajki. Nie wiem, jak oni  wpadli na pomysł, aby się pobrać, ale się byli pobrali. I wyprodukowali dwoje dzieci – brata i mnie. Miłośnik poezji przy każdej domowej czynności recytował, deklamował, sypał sentencjami łacińskimi, wersami Iliady, śpiewał pieśni patriotyczne, arie oratoryjne. Nie był stworzony do prozaicznego wbijania gwoździ. Budując klatkę zaznajamiał nas z  Horacym w oryginale (Carmina III, 30,1) - Exegi monumentum aere perennius…-, choć klatka nawet dla nas, małoletnich dzieci,  przedstawiała obraz daleki od monumentu, który przetrwa wieki. Klatka rozpadła  się po tygodniu od umieszczenia w niej pary królików. Ojciec mój nie zrażał się takimi prozaicznymi porażkami.  Miał do wypełnienia misję o wiele ważniejszą niż operowanie młotkiem i śrubokrętem. I misję tę wypełnił  doskonale, trzeba mu przyznać. Wiem, że jest gdzieś tam wysoko i zerka sobie czasem w naszym kierunku. Dzięki niemu pokochaliśmy książki i czytanie.

 Mama dbała o to, abyśmy prócz czytania i bujania w obłokach, nabyli też nieco umiejętności praktycznych. Najbardziej nie lubiłam robótek ręcznych,  uczyłam się z mozołem, podczas gdy brat był we wszystkim mistrzem. Oczy kobiet w mej rodzinie patrzyły nań z uwielbieniem, kręcąc z politowaniem głowami nad moimi staraniami. Siekiery, młotki, piły, śrubokręty i machanie pędzlem wchodziło też w zakres nauki praktycznej.  Tu też nie byłam szczególnie utalentowana, ale posiadłam konieczną wiedzę i umiejętności. Zdecydowanie bardziej pasjonowało mnie bujanie w obłokach. Zupełnie jak dziś. Ojciec rozumiał to doskonale, i by uwolnić mnie od  nieznośnej prozy, zaczął mnie uczyć pisać zanim osiągnęłam wiek szkolny, według swojej nowatorskiej metody, bez poznawania alfabetu. Przepisywałam książki do zeszytu pięknym amerykańskim piórem ze stalówką z  czternastokaratowego złota, marki nie pamiętam, ale o tej stalówce słyszałam za każdym razem, gdy brałam pióro do małej ręki. Nie muszę dodawać, że robiłam to z wielkim namaszczeniem.

Ojciec mój nie był minimalistą, żadne tam elementarze, żadne Ala ma kota, Cela i Lucek Falskiego. Na pierwszy ogień poszła ...Historja Filozofji w zarysie – Stockl, Weingartner, Kwiatkowski, wydana w 1930 roku w Krakowie.  I tak przepisywałam sobie spokojnie historję tę w zarysie, ale nie ukończyłam  manuskryptu, wezwała mnie szkoła z zupełnie innymi priorytetami i metodami.  W naszym domowym scriptorium nauczyłam się  czytać i pisać „ładnym pismem”, za co mnie w szkole chwalono publicznie aż do obrzydzenia. Miałam jednak  początkowo  problemy z ortografią, ze zrozumiałych względów, ale dość szybko pojęłam, o co chodzi. W moim domu podobnie wyglądała nauka języków obcych.  Dlatego ciężko było mi się potem przekonać do języków „żywych”, gdzie trzeba było prowadzić rozmowy z żywymi ludźmi. Stąd też moja wielka miłość do języków  zwanych  „martwymi”, mogłam ślęczeć nad tekstami bez konieczności konwersacji . Wielkim szacunkiem cieszyła się w naszym domu Księga Ksiąg, jako książka po prostu. Stąd też me umiłowanie „owczych” tematów.  Do którego dołożył dziadek swoje trzy grosze . I wszystko już wiecie.

Serdecznie pozdrawiam odwiedzających