Narodziny gwiazdy

U mnie znów o narodzinach.  Tym razem „franciszkańskich”. 

Przed trzema laty, 18 grudnia, w mroźną noc  podczas śnieżnej zamieci (choć nie ma tu zgody – według jednych była to zawieja, a zdaniem innych śnieżyca) przyszedł na świat Baran nad Barany, Ten Baran. Jegomość o wielu imionach i obliczach. Marszałek Polny Franciszek, inżynier Frank, Jego Wysokość Franz Josef, Sir Wooliam I., o miękkim, puszystym runie w kolorze jesiennej mgły.  Choć nie grzeszy urodą,  jest niezwykły w swej baraniej zwykłości.  

 Franciszek, jak wszystkie me zwierzęta,  ma też imię biblijne, a wymienione wyżej  to  pseudonimy artystyczne, pod którymi występuje publicznie. Franciszka powiła Miriam,  jako starszego z dwóch braci (drugim był raby Mojżesz). Dla znawców koligacji starotestamentowych, zagadka prawdziwego imienia Franka tym samym zagadką być przestała. Frank był dużym i ładnym barankiem, gdy go znalazłam nad ranem w zaśnieżonym sianie pod paśnikiem, w pobliżu sosnowego zagajnika. Leżał sam (czyż to nie on winien był być Mojżeszem?). Nikt go nie wołał, nikt nie odpowiadał na jego jagnięce wołanie. Znalezienie położnicy nie było trudne.  Łudziłam się, że matkę może jednak ruszy sumienie matczyne i zajmie się ślicznym barankiem, ale nadzieje me były płonne. Próbowałam więc namówić Miriam różnymi sposobami, także z pomocą bliźnich, aby się przemogła. Była nieprzejednana i uparta. Tylko raby Mojżesz wzbudzał w niej miłość matczyną. Tylko jego karmiła i hołubiła. Gdy stało się jasne, że Frank został na dobre sierotą,  zamieszkał w domu pasterki. Usnął w koszu z łozy wymoszczonym pachnącym sianem, a pasterka wraz z sąsiadami udała się na poszukiwanie mleka krowiego. Kozie było nie do zdobycia w promieniu 40 km, z krowim też było nieco kłopotu. Samochód pasterski odmówił posłuszeństwa, a samochód sąsiadów ledwie dyszał. Udało się nam zdobyć mleko i Franek rozpoczął życie jako bottle lamb. Apetyt miał za trzech Franków. Już następnego dnia o świcie szalał po domu. Trzeciego zaś nauczył się wskakiwać na sofę i wyglądać przez okno, opierając się małymi raciczkami o parapet.  Czwartego wbiegał po schodach na górę, nie mogąc mnie znaleźć na dole. Budził się, wyskakiwał z kosza, meczał i nasłuchiwał. Gdy usłyszał dźwięk uderzeń w klawisze klawiatury już był na górze (a miałam wtedy pracę „pisarską” na wczoraj). Nie było z nim chwili spokoju. Zasypiał przy sofie, gdy trzymałam rękę na jego główce. Siedziałam na sofie w pozycji niezwykle niewygodnej, sypiałam na sofie ze zwisającą ręką, spoczywającą na Franciszku. Mąż po powrocie z wojaży w dzień narodzin Franka (uprzedzony lojalnie przez córkę, aby się trochę oswoił z sytuacją) zapytał tylko, czy mam zamiar zrobić z domu owczarnię.  Cóż mogłam rzec, wszystko wszak było jasne ohne Worte. Dokładnie to zamierzałam zrobić, bo jakiż inny miałam wybór. Mąż o nic więcej nie pytał, tylko patrzył wymownie na mnie leżącą na sofie i Frania pod sofą. A w Jego oczach widziałam pytanie: „czy to szaleństwo kiedyś się skończy?”, a on w moich, że : „nie tak szybko, panie mężu, dopiero dwie owce urodziły, a rodzić będzie całe stado”. Wkrótce po domu prócz Franka biegała maleńka Eleanor, a wraz z nią z butli  jadać zaczęli  Gustaw i Józef. A zima była mroźna i dawała mi się nieźle we znaki. Zasypany świat. Samochód , który nie odpala. Sklep 5 km w jedną stronę. Krowa dojna w sąsiedniej wsi. Mąż w mieście. Owce i barany w domu… To nie był Eden, moi Drodzy, choć tak właśnie to przedstawiałam sama sobie dla kurażu. To był raczej przedsionek piekła.  Ale nie taki straszny, żeby zaraz krzyczeć : Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate (Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie – Dante, Boska Komedia I 3,9). O nie, tak źle nie było.  Po mleko chodziłam pieszo w śniegu  kilka kilometrów z plecakiem i pięciolitrowym kanistrem . A jagnięta rosły, jak na drożdżach, bez żadnych problemów. Ani psychicznych, ani gastrycznych.  

 W domu trwały w najlepsze przygotowania do świat, pachniało piernikami, cytrusami, imbirem i kardamonem. Rozbrzmiewała muzyka. Przede wszystkim Oratorium na Boże Narodzenie Jana Sebastiana Bacha BWV 248. A  ja prowadziłam badania naukowe na temat wpływu religijnej muzyki barokowej na zachowania  oraz długość snu i apetyt nowonarodzonych jagniąt owcy północnej krótkoogoniastej.

 Po Bachu przyszedł czas na Haendla i jego  Mesjasza, ale tylko do partii chóru „For unto us a child is born” włącznie. Nie chciałam przesadzać, w końcu szykowaliśmy się do Bożego Narodzenia, a nie na Wielkanoc. Baranki w stajence, a nie na odrzwiach i w ognisku. Haendla owce zdecydowanie lubią, z Janem Sebastianem nie jestem już taka pewna. Ja kocham obu miłością jednaką. Owce bardzo cenią też Purcell’a . Głos Pavarottiego, śpiewającego Verdiego, wzbudza w nich chęć natychmiastowej ucieczki, czego nie pojmuje mąż mój, który nie dość, że nie ucieka, to może go słuchać godzinami. Być może to jednak Verdi, jak sugeruje mąż, a nie Pavarotti.

Aby zapewnić im harmonijny rozwój zaznajamiałam jagnięta także z literaturą klasyczną. Lubię czasem recytować ( genetyczne obciążenie) więc recytowałam im sporo, w różnym metrum. Czytanie owcom nie jest wynalazkiem Leonie Swann (autorki Sprawiedliwości owiec – w oryginale Glennkill. Ein Schafskrimi i Triumfu owiec – w oryginale Garou: Ein Schaf-Thriller), jak sadzą niektórzy, wymyślonym na potrzeby fikcji literackiej. Czytanie, recytacja i śpiew monodyczny (bez akompaniamentu) służy im wybitnie na porost runa i ogólny rozwój intelektualny. Chętnie słuchają egzegez, do których przyuczano mnie już od kołyski, a które babcia z wrodzoną sobie prostolinijnością ( i często nie bez racji) zwała dzieleniem włosa na czworo.

Moje owce mają  umysły analityczne, a jubilat ma umysł niezwykły. Zna się na meteorologii, psychologii, jest sprawnym inżynierem i wynalazcą. Otworzy każde zamknięcie (z wyjątkiem kłódki i drzwi „zakluczonych”). Moi zaprzyjaźnieni „ślusarze” muszą wymyślać zamki nowego typu antyfrank, bo te które do tej pory stosowali w różnych inwestycjach zwierzęcych, jak gmina długa i szeroka, są zdecydowanie profrank. Co znaczy, że Frank otwiera je z lekkością i sprawnością Justyny Kowalczyk podczas zawodów. Raz, dwa, trzy – wychodzimy… I wychodzą owce me, dokąd tylko chcą i kiedy chcą (a ich wycieczki i moje ich poszukiwania mogą z powodzeniem być kanwą powieści sensacyjnej, a nawet trillera). Stosuję więc kłódki i liny, tam gdzie kłódki nie da się zastosować i czekam na powstanie  antyfranka, który planujemy z sąsiadem z biegiem czasu opatentować. Trzeba chronić ludzi przed owcami-widmo, rogatymi potworami, wynurzającymi się nad ranem z mgły, o głosach potępieńców na torturach (głos Franka i ryk Racheli II. może przyprawić o infarkt, wierzcie mi na słowo).

Franek jest też showmanem, znanym i lubianym przez spore grono fanów. Uwielbia błysk fleszy i paparazzich różnej maści. Jest niekwestionowaną gwiazdą na owczym firmamencie. 

Sto lat Franiu!

Dziękuję za życzenia dla mnie. Pozdrawiam Gości i nowych obserwatorów.