Samuelu, Samuelu!

6 listopada na adres mailowy blogowy (bo mam też inny, do innej korespondencji służący) przysłał mi „coś” Samuel,  tak naprawdę więc  Niewiadomokto, ale nie Anonim, wszak imię ma niebylejakie (pisownia zamierzona). Samuel   przysłał link do pewnego bloga, który odwiedzam  dość regularnie, choć się komentarzowo ani postowo nie udzielam. Ostatnio nie miałam zbyt wiele czasu i tam nie zaglądałam . Zajrzałam więc i przeczytałam.  Po dwóch dniach Samuel znów się odezwał. Tym razem był link i skopiowana pewna wypowiedź, a raczej kilka wypowiedzi jednego autorstwa. Czytałam je już za pierwszym razem. Czytam mnóstwo różnych wypowiedzi, ale to nie znaczy, że i ja mam się wypowiadać.  Minęły spokojne dwa dni, ale był to spokój przed burzą. Zostałam zbombardowana. Poddaję się.

Rzecz dotyczy owiec ( jakżeby inaczej) i ich strzyżenia.  Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że Samuel czytał  lub czyta ten blog. „Pseudonim artystyczny” też jest nieprzypadkowy.  

Drogi Samuelu, nie aspiruję do roli eksperta w sprawach owczych i wełnianych (co wyraźnie zaznaczyłam na blogu). Nie jestem hodowcą lecz pasterką i czasem, z bożą pomocą, zaklinaczką. Moje owce, piękne i rogate,  o zwinnych i szybkich ,  jak Achilles nogach i długim, kolorowym runie nie mają rodowodów, nie jeżdżą na wystawy, nie zdobywają nagród. Nie są też polskimi wrzosówkami. To Europejki pełną siana gębą, a w ich żyłach płynie również niemiecka krew. Nie interesują mnie gabinetowe rozważania „uczonych w piśmie” ani dobre rady hodujących polskie wrzosówki (bawią mnie takie” etniczne” przyporządkowania, ale cóż, wszystko jest dziś klasyfikowane aż do absurdu, ale to już insza inszość).  Nie wiem wszystkiego o wełnie i nie zamierzam wiedzieć. Owce ani ich runo  nie są źródłem mojego dochodu, jedynie radości i przyjemności.

 Moje rogate owce  rasy pierwotnej, wyposażone szczodrze przez Matkę Naturę, żyją sobie swobodnie i cieszą wolnością. Nikt ich nie zamyka i nie przetrzymuje na siłę  w pomieszczeniach „Znam owce moje i one mnie znają”. Znam ich imiona, daty urodzin, imiona rodziców. Wiem czy padał śnieg, świeciło słońce, czy była burza, gdy przychodziły na świat. Rozpoznaję je po twarzach, głosie i sylwetce. Nie potrzebuję do tego numerów i księgi zwierząt (choć mam to wszystko, bo tego wymaga prawo). Strzygę je raz w roku pod koniec czerwca lub na początku lipca, kiedy noce są już naprawdę ciepłe. Wiem która ma jakie runo. Tu jestem ekspertem. Runo jest zawsze wykorzystywane, nigdy się nie marnuje.

Owce nie zamarzają na mrozie, nie mają udarów od słońca,  nie giną od piorunów, nie porywają ich watahy  psów (o bezpieczeństwo dbają „wilki w owczych skórach”), ich czterowarstwowe runo nie linieje i się na nich nie filcuje. Nie steruję ich „miłością”. Chcą się kochać w sierpniu i rodzić zimą, niech się tak dzieje. Wybieram im tylko pięknych i zdrowych kochanków. Nie wpadam w histerię , że jagnięta przychodzą na świat najczęściej w styczniu i lutym, w największe mrozy, gdy ich matki mają runo długie do ziemi. Nie biegam z ręcznikami, nie wycieram jagniąt, nie rozgrzewam, nie masuję, nie cuduję, nie oddzielam od matek, a te dzieci, których matki nie chcą przyjąć, karmię ja.  Nie zostawiam ich samych, jestem, by pomóc i pomagam, jak trzeba. Jak dobry pasterz. Dbam o nie, a one odpłacają mi świetną kondycją fizyczną i psychiczną. Są inteligentne i mądre, mądrością swych przodków, przy których człowiek za dużo nie majstrował. Takoż i ja nie majstruję.

I na Boga, Samuelu, chyba nie chcesz, abym strzygła moje  rogate  w styczniu?!  

Dziękuję Ci Samuelu, bo dzięki Twojej determinacji wróciłam tu na dobre . Pozdrawiam wszystkich odwiedzających i życzę udanego tygodnia