Rogata Owca

Nomen omen. 

Pacjan z Barcelony czyli wyznania jawnogrzesznicy

Od miesięcy nic nie piszę. W marcu rok skończył mój blog. Trochę głupio zakładać bloga i nie pisać nic. Nie mam w sobie dyscypliny. Nie mam czasu. Nie nadaję się na blogerkę. Wolę czytać u innych, niż pisać u siebie. Mimo że mnie nie ma, to i tak różni spamerzy zawalają mi skrzynkę mailową. W narodzie naszym jest spora liczba zatroskanych bezinteresownie naprawiaczy świata, zabierających głos u każdego i na każdy niemal temat. Nie pisałam więc także w celach niejako „naukowych”. Okazało się jednak, że czy piszę, czy nie, piszą do mnie różni Nabale (nikt nie użył takiego imienia, ja tak sobie nazywam autorów anonimowej korespondencji. Kto ciekaw niech sobie wygoogluje 1. Księgę Samuela, wers 25)

Z drugiej strony umarlibyście z nudów, gdybym zaczęła prowadzić coś na kształt pamiętnika pasterskiego, co było pierwotnie moim zamiarem.  Pasterskie życie bowiem jest zdeterminowane kalendarzem owczego żywota i raczej mało zajmujące. W połowie sierpnia szał miłości (tzw. krycie dzikie), a od 15 stycznia – czyli jak Pan Bóg przykazał – narodziny jagniąt. Najpierw urodziła Tamar dwa baranki, następnego dnia zaś Salome jedną owieczkę. Moabitka powiła dwa baranki dnia trzeciego i nie zamierzała, przynajmniej na początku, zajmować się swoim potomstwem. Zmusiła mnie tym samym to roli mamki, jak co roku. I tak dalej. I tak dalej. Rachel powiła trojaczki, co nie jest częste u wrzosówek, z pewnością aby  trochę zburzyć monotonię bliźniaczych porodów.  Zajęła się od razu całą trójką, mimo braku trzech sutków. Stado tak mi się więc powiększało do końca zimy, która w tym roku w związku z ociąganiem się niektórych panien z porodami, przesunęła się prawie do połowy kwietnia. Bo moim owcom najlepiej "wychodzą" zimowe porody. Nie wszystko szło jak z płatka, bo tak nigdy nie idzie. Przy zwierzętach, szczególnie zimą, jest dużo pracy. Samych jagniąt mam kilkadziesiąt. Sześć dokarmiałam butelkami. W gospodarstwie praca się nigdy nie kończy. Tak jest i teraz, bo trzeba dodatkowo zająć się ogrodem kuchennym (który jest naprawdę duży) i założyć od nowa przedogródek, który czasy świetności ma za sobą. W erze przedowczej i protokomondorskiej był piękny. Jest już ogrodzony, więc kiedyś znów będzie cieszył me oczy, ale zanim to nastąpi, dostanę nieźle w kość. Prócz tego, by owce mogły znów dziczeć na pastwiskach, należy naprawić ogrodzenie. A teren jest spory. Nie wszystko mam wysiane, czy posadzone. Nigdy się zbytnio nie spieszę. Festina lente – to moja dewiza. Sprawdza mi się od wielu lat. życie to nie wyścigi. Ogród jest dla mnie ważny, ale nie mam duszy ogrodnika. Mimo to, wszystko nam rośnie w dużych ilościach. Mam jeszcze swoją marchew, pory, dynie, fasolę. Mam już swój szczypiorek, rukolę, zieloną pietruszkę i zioła. Czekam na sałaty i kwiaty.

Pacjan wraz z Izydorem i pasterka

Hildegarda

Koguty dla Mnemosyne o pięknych włosach

Buziaki Peti i (Arabii) Felix

Wielkanoc 2013

Orwell stróż

Klemens z żonami

 „Bóg woła gwiazdy po imieniu” (Iz 40, 26). Ja po imieniu wołam owce moje i psy, i koty, i kury i gęsi wołać będę, gdy przybędą.  Grzeszę więc jawnie. Bo wołam wszystkie zwierzęta ludzkimi imionami. Co nie uszło uwadze czujnych tropicieli występku i grzechu. Bo jakże to tak?!. Zwierzętom ludzkie imiona nadawać. I do tego święte. Żeby tylko psom i kotom, ale baranom. Nie uchodzi. Najbardziej oberwało mi się za …kto zgadnie? Oczywiście za Franciszka. Bo akurat papież imię to sobie upodobał był niedawno. „Powinnam baranowi imię zmienić”. Ale grzechu to i tak nie zmyje. Nie wiadomo tylko czy zgrzeszyłam ciężko, czy lekko. Tak czy siak pokutować powinnam i nie nazywać więcej zwierząt ludzkimi imionami. Tak mi radzi życzliwy Anonim powołując się na wypowiedź pewnego księdza P. (nomina sunt odiosa). Od grzechu do pokuty droga niedaleka. Pacjan zbliża się wielkimi krokami.

W dzieciństwie uwielbialiśmy z bratem wyszukiwać w mądrych książkach imiona. Patrystyczne, biskupie, perskie, greckie, rzymskie i przeróżne przydomki. Nadawaliśmy je też naszym  zwierzętom (miały ich po kilka naraz), roślinom w ogrodzie czy różnym przedmiotom (to ponoć świadczy o chorobie psychicznej, więc jakby co, jestem usprawiedliwiona). Co i rusz natykaliśmy się na fascynujące imiona. Marzyliśmy o innych imionach dla nas. Nasze nam się wcale nie podobały. Bo też i rodzice nie wykazali się w ich wyborze wielką kreatywnością. Dwa liche przymiotniki łacińskie wybrali na imiona dla ukochanych dzieci. Rodzice tłumaczyli nam, że imię jest wróżbą, stanowi znak, może np. zdradzać cechy charakteru człowieka lub przeznaczony mu los (tu muszę dodać, że rodzice trafili z naszymi imionami doskonale, ale wtedy widzieliśmy to zupełnie inaczej). Na chrzcie nadano nam po dwa imiona, ale i te drugie dawały świadectwo zupełnego braku fantazji naszych rodzicieli. Mnie dano na imię Maria, a bratu Józef.  Ja chciałam mieć na imię Berenika a mój brat Polikarp, albo ostatecznie Izydor, bądź Euzebiusz.

 A  wszystko zaczęło się oczywiście przez ojca. Po przebrnięciu przez historię filozofii Stoeckla i Weingaertnera spodobało mi się wertowanie i czytanie podobnych pozycji. A tych na półkach nie brakowało. Pewnego dnia natknęłam się na taki kwiatek: „Św. Pacjan z Barcelony : studium patrystyczne”, autorstwa Jana Czuja, pozycji wydanej w Tarnowie, nakładem Księgarni Zygmunta Jelenia w roku 1923.  Imię to pokochaliśmy z bratem wielką miłością. Pacjan z Barcelony. Nigdy wcześniej nie słyszeliśmy podobnego imienia. Nie kojarzyło się nam ono wcale z pacanem (naszym kolegom wszystkim bez wyjątku tak się od razu skojarzyło). A od Pacjana nieduży krok dzielił nas od fascynacji innymi podobnymi. Stąd i Polikarp ze Smyrny, Euzebiusz z Cezarei, Izydor z Sewilii czy Bazyli Wielki. Dwóch kolegów dziadka - Pan Izydor (nie pamiętam nazwiska) i Pan Bazyli B. bardzo nam imponowało. Nosić takie zacne imiona, to było coś. Od Pana Bazylego dowiedzieliśmy się, że pochodził z Buczacza. Mówiliśmy więc o nim od tego czasu nie inaczej, jak tylko Bazyli z Buczacza. Żadne imię nie przebiło oczywiście Nabuchodonozora. To dopiero było super imię. Imieniem tym nazwaliśmy kota.

Tak już mi zostało z nadawaniem „ludzkich” imion zwierzętom. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że to „brak kultury”, nie „szanowanie uczuć innych ludzi, bo jakby tak ktoś szedł z dzieckiem i ja wołałabym swoje zwierzę imieniem tego dziecka…” Jak żyję nie słyszałam jeszcze, by ktoś nazwał swe dziecko Pacjan z Barcelony, Hildegarda z Bingen. Nie spotykam dziewczynek imieniem Salome, Rachela czy Ryfka, przynajmniej nie tu, gdzie mieszkam. Nie chadzam z owcami po parkach na spacery ani na imprezy masowe. Poza tym imiona z którymi się stykam najczęściej to Nikola, Andżelika, Samanta, Aleks, Kevin czy Fabian. Akurat te nie są w moim typie. A kilku Franiów, Tymek i jego siostra Estera bardzo się cieszą, że mam psa Tymka i owcę Esterę oraz barana Franciszka. A na koniec wyznam Wam, że najwięcej Barbar znałam, że się tak wyrażę, wśród przedstawicielek gatunku bos taurus, czyli krów.

Serdecznie pozdrawiam wszystkich odwiedzających i życzę udanego odpoczynku majowego.